* گاه آرزو می کنم زورقی باشم برای تو    تا بدان جا برمت که می خواهی    زورقی توانا به تحمل باری که به دوش داری    زورقی که هیچگاه واژگون نشود .    به هر اندوه که نا آرام باشد ؛    یا متلاطم باشد دریایی که در آن می رانی                                                                        ( مارگوت بیکل )   ** این نوشته و جمله آخر نوشته قبلی ام  از وبلاگ آلیس در شگفتزار ؛      دوست خوب و عزیزم  باز نویسی شد .      دلم می خواست روزی بهش لینک بدم که روز خوبی داشته باشه و نوشته  شادی .   *** و یک تصویر سازی زیبا و بکر از یک صحنه آشنا ؛         ایستگاه مترو                             حتما بخوانید از عصیانزده نورهود .