زندگی

گفتی ؛ توشه ای بر گیر درمان تنهاییت را ؛ که دردیست ـ بس صعب و لاعلاج... در نگریستم  تا دورهای دور ؛ و افقهای بیکران زندگیم را کاویدم ؛ کاویدنی... رودخانه ای جاری  و پا ها در آب  نخستین گزینه شادمانیم ! (بیاد سهراب! ) تکه ای بی ابر  از آسمان هر چه آبی تر ـ و تکه پاره هایی روشن  از آسمان قیرگون شب! گامی چند؛ شتابان ـ با دستی در دست محبوبم؛ زیر تندر ؛ و باران گهگاه بهاری! گفتگوی غریب برگ  و باد؛ بگاه پاییز؛ و آنگاه... سوز لطیف و دلربای برف! پس با خود اندیشه کردم ؛ مزه شیرین سیب نیز  طمع تلخ تنهایی را  گاهی بسنده است... کوله ام را انباشتم  و راهی شدم! با لبخندی فریبکارانه بر لبان گفتی: این بود  همه آنچه که می خواستی ؟! ...و من چه عاشقانه ـ با تو راهی شدم  تا دیار تنهایی و سکون ابدی ات  ای مرگ مقدر! و تو ـ هرگز در نخواهی یافت  این واپسین نیرنگ آشکارم را ؛ هر گز..*   *(محمود حاج جعفری) ----------------------------------------------------------------------------------------------------- لینک: ۱)سفرنامه ای همراه عکس ۲)روزِ صورتیِ من! ۳)خبری خوشحال کننده از یک دوست بخونید .