هنر : موسیقی و تآتر تآتر تآتر

یکجورایی من عاشق هنرم . با استفاده از قالب امام خمینی می شه: من هنرمند نیستم ولی هنر را دوست دارم . زمانهایی را که موسیقی گوش می دهم در فضایی دیگر سیر می کنم . مخصوصا وقتی تآتر می بینم و در سالن تآتر هستم زمان برای من نمی گذرد . خسته نمی شوم ؛ روح کودکی ام به بازی گرفته می شود . و در پایان خنده ای آرام و کشدار رو صورتم ماندگار می شه . سینما ؛ موسیقی ؛ تآتر و مخصوصا دو تای آخری هنوز برای من خوراک روحی مناسبی است که من را از مشکلات می تونه جدا کنه و مدتی با خودش به پرواز در بیاره . اینا به بهانه دیدن دو تآتر آژیدهاک و سانتاکروز در این هفته بود . کار اول به کارگردانی میکائیل شهرستانی و دومی با بازی اوست . ----------------------------------------------------------------------------------------------------- این اولین پستی است که من توسط Notebook که در سفرم خریداری کردم می نویسم . چیز بسیار خوبیه و پر مصرف ولی خوب احتیاج به نگهداری و مواظبت داره و اینشو دوست ندارم چون اصولا من دوست ندارم بنده اشیا باشم و خیلی هم دوستدار تکنولوژی نیستم یعنی داهاتییم !