* گاه آرزو می کنم زورقی باشم برای تو
   تا بدان جا برمت که می خواهی
   زورقی توانا به تحمل باری که به دوش داری
   زورقی که هیچگاه واژگون نشود .
   به هر اندوه که نا آرام باشد ؛
   یا متلاطم باشد دریایی که در آن می رانی 
                                                                      ( مارگوت بیکل )
 
** این نوشته و جمله آخر نوشته قبلی ام  از وبلاگ آلیس در شگفتزار ؛
     دوست خوب و عزیزم  باز نویسی شد .
     دلم می خواست روزی بهش لینک بدم که روز خوبی داشته باشه و نوشته  شادی .

 
*** و یک تصویر سازی زیبا و بکر از یک صحنه آشنا ؛
        ایستگاه مترو 
                           حتما بخوانید از عصیانزده نورهود .