کتابخانه قدیمی سراغ داشتم که پر بود لبالب از مرثیه های عاشقانه که امروز

سر راه زندگیم سری به آن زدم دیدم موریانه ها و سوسکهای بالدار با میل و فهیمانه

می خورندشان و برای مزهء عشقشان گاهی هم از عشق می خوردند........

من هم گرسنه بودم و تنها می نگریستم که شاید که ماندهء عشقی هم نسیب

نصیب من بشود تا باورهای پاک نازنین غریبم را باور کنم ولی من هم که

بی هیچ.......

کلمات سیاه و باز هم کاغذ سیاهتر شده و من هنوز بی هیچ........

وقت از ساعت پروازم گذشته و هنوز بالهایم در زیر فشار بی امان گرد و خاک انبوهی

سنگین و سنگینتر می شود تا باورم کند که دیگر هیچ و من بی هیچ....


شادزی....