دیروز و دیشب خیلی سیاه بودم .
ساعت ۱۲ رسیدم خانه می خواستم از حالم براتون بگم .
ولی بابا در کتابخانه خوابیده بود .
از مرگ که مهمون هرروزه افکارم است و نمی دانم چرا مرا در بر نمی گیردو خلاص ...
از این بی مصرفی از بیهودگی و بی هدفی خسته شده ام . 
قدیمها وقتی اینجور می شدم . خیلی با حالا فرق می کرد .
حالا آرامم . خیلی آرام .
قبلها آنقدر خودم را به در و دیوار و قفس تنهایی می کوبیدم که یا بیهوش می شدم و خوب بیهوشی استراحتی بود به این ذهن قهقرایی من  .
یا عزیزانم روح  خونین مرا می یافتند و مرا در آغوش محبت خود می گرفتند و من که تنها امید و هدف زندگی ام نزدیکانم هستند بخاطر با انها بودن آرام می شدم .
ولی حالا آرامم یک سکوت غریب و نشانه اش اینکه دیشب در ط.ا مدتی که با نخورده مست در ماشین بودم جز چند کلمه حرف نزدم .
حالا آرامم  با این حال که روحم تحت فشار غریبی است و آن بی هدفی و بیهودگی است .
 و تنها علاجم مرگ است که فقط خود را از دور به من می نمایاند .

دیشب یک کتاب از عزیزی بدستم رسید به نام :
سمفونی مردگان
چه شباهتی به حال و روز من ...