شب نگاری (۳)

این ادامه شب نگاری هایی است در شبی اواخر مرداد که دو قسمت از آنرا در اول و دوم شهریور نوشته ام و حال ادامه :

کاغذی در کنارم است رویش نبشته : اصفهان
چرا من مبهوت این مکانم
مکانی که با مرگ پیوندی راحتتر دارد تا زندگی !
مکانی که در طول سالین عمرم عزیزانم را از من گرفته و باز مرگ است
که برای من نوید ؛ زیبایی و رنگ زندگی دارد .
امشب تصمیم گرفتم رنگ زندگی ام را رنگ مرگ بزنم ؛ یک رنگ هاله دار و کشیده ؛ ممتد و درخشان و شاید هم کدر ...
شما فکر می کنید رنگ مرگ چه رنگی است ؟ تک رنگ یا ترکیبی؟
هر چه باشد ؛ تنها رنگ مرگ است که می تواند زندگی ام را نو نوار کند .
با رنگ مرگ می تونم به قله ها بروم و ناممکن را ممکن کنم .

صدای جیرجیر می آید !
یاد جیر جیرک ها افتادم که همه از دستشان در عذابند چون شبها مانع خوابشان می شوند .
از دیوانگان هم به اندازه جیر جیرک ها بدشان می آید چون آنها هم می خواهند بیدارشان کنند منتها از خواب غفلت .
جیر جیرک ها موجودات شجاعی هستند چون بیداری شبشان را جار می زنند  .
و من امشب می نویسم تا بیداری ام را مانند آنها جار بزنم .

دلم دنبال یک دیوانگی غریب می گرده یک سایه روشنی از دیوانگی را انتخاب کرده ام ولی نمی دانم چطوری کاملش کنم .

دلم می خواهد تمام غمهایم را بین گدایان تقسیم کنم  که آنها چیزی داشته باشند که از نداری گله نکنند و خود بدانم که هیچ ندارم .
هیچ ؛ این نیستی عجب انرژی را در خود نهفته دارد .
دلم می خواهد در هیچ غوطه ور بشه .
با هیچ همراه و سبک ترین بشه ؛ او موقع می تونه بپره .
بپره بره سر هر خونه ای و سر کوچه ای نشانی بذاره که دل هیچ هم می تونه وجود داشته باشه حتی سبز تر از دل مردگان در خواب .
هیچ تنها چیزی است که همه جا هست 
هیچ هم یک  تکلیف بی حسابه یک ...
آیا می شه هیچ بود ؟