دلک یک
پری می خواهد .
این آرزوی از بچگی همراهم است یک پری که همراهم باشه تا ازش خوب و بد و بپرسم تا رسم دیوانگی را با او نقش کنم .
یکی که بدونه لبخند چه معنی می ده و ترسم چه دلپذیره .
دلم هوس فرار کرده - یک فرار مجهول ؛ یک تغییر محسوس
یک شکست بدون خورده شیشه .
من می روم چون رفتن بهتر از ایستایی است حتی اگر سر و دست هزینه راه باشد .
ما بدنبال نمونه ایم و این تنها انرژی را برای ادامه می دهد .
یک اتفاق - یک تعجب ؛ یک غیر معمول و ادامه یم غیر ممکن
آیا می شه ؟
دلم هوس کباب ترکی کرده ؛ توی صحن خونه خدا .
دلم هوس یک اذان گرده از مناره های مدینه
ودیدن کلی آدم که می دوند...
و فرداها آنها بدنبال چی خواهند بود ؟
ومن را خدا در میان برزخی از بود و نبود- شر و خیر - در میان انبوهی از سوالات و ابهامات رها کرده و در میان زمین و آسمان !
و در میان زمین آسمان هر دو قوم را میبینم و هیچ کدام را نمی فهمم.
من را در این میان نگهداشته اند تا در حسرت آرامش دست و پا بزنم !
من شناوری هستم میان این دو سیال . به دو سو حرکت می کنم و هر دو مرا می رانند ودر این مکان میانی مکانی نیست برای ماندن .
پس من هم مثل تمام دوران بشر ؛ سرگردانم .
سرگردان میان چپ و راست ؛ سیاه و سفید ؛ بود و نبود و میان نادانسته ها .
میانه بهترین جاست اگر جایی برای توقف باشد ولی نه اینکه هر لحظه به سویی و به رویی و سمتی و فریادی و آهی و به لبخندی و اشکی و در آخر تنها جوابی که باقی می ماند :
نمی دانم است .
جواب تمام سوالات ما در میانه است .
برای هر کسی صعود و حرکت به بالا نکته است ولی برای ما میانه ها تغییر شکست است و مرگ چه صعود و چه سقوط.
ما شاخص هستیم و این شاخص در هیچ مکانی جر میانه کاربرد ندارد .
میانه بودم در هر زمان همراه با زجر و عذاب است .
ولی امشب اولین باری است که به میانه بودنم افتخار می کنم .
من میانه ام و این حکمت ازلی من است و به هیچ چیز وابستگی ندارم و پس یک میانه خواهم ماند .
و با حرکت به سوی میانه ترین میانه ها -
و به مرکز می روم و گرداگردم همه نور و اطرافم تاریکی
من در میانم
و اطرافم ظلم و همه فریاد و گناه .
و همه از من می پرستد کیستی ؟
و من خواهم گفت :
هیچم می پرسند نامت چیست ؟
می گویم :
دیوانه و این نام را با چه غروری خواهم گفت .
من دیوانه ام - هیچم !